هزار چهره

باد و خرامش روسپیان بر سنگ فرش خیابان

یادگاران دختران باکره بر درخت

آدمیان هزار چهره

مردمان آسمانی،چون خاستگاهشان

سرخ،سیاه،زرد،خاکستری،آبی

به دیدگان

آدمیان هزار چهره

دلیل سیاه چامه ی من

ترجیع بند هزار چهره

رنگ خدا

بزرگ تندیسی انسان نما

فرزندی راست و کژ به دیسه ی زاینده اش،آفریده ای زشت و زیبا

آفریده ای که اش آفریدگار کرنش کند

و چنین کرد

پس نام و کار دیگر شد،نگارنده خود نگاره گشت و به بوم اندر

بومی که زان پس رندانش در کشیدند

نگاره های بی سر

و کرنشگران بوم زی مرده بودند

زان پیشتر که نقش آوردگاه زنند،رندان خامه هاشان خون آلود

رزمگاهی با رزمندگان بی جان

با شمشیرهایی به دست اندر،هر کدام به رنگی

به رنگ خدایگانشان

رنگارنگ تک رنگ،سرخ فام

به رنگ خدا

نگار من

ای آغاز بزرگترین دریافتنیها
از تو تنها با نامت یاد توانم کرد
که دیگرگونه گفتنت شعر است و آن نه در خور
که ت در کشیدن آنچنان شاید که هستی
نه چونان که با پندار آید
بر آنم که اگر پیامبران نیز شاعر نبودند جهان بهتر بود

زن

پنجم روز ماهان اوراست و چون به ماهش در آید اسپندگانش خوانیم و شادی کنیم

از برای ستایش و سپاس

و اینک فروتنی پاک را بیش از پیش میستایم چه عشقم نمود

که سپندارمذ تنها فروزه ی مهر است جانهای خدایی را

گل بیدمشک میمانمت

بارور کنادم

آوخ

فروغ چشمهایش اینک

تنها گوشواری ست گشتاسپیان را، به تاجگذاریهای فرمایشی و

دیگر نهان به درج

دریغا مهر رستم

فسوسا نیو در مغاک و دختر به شبستان

مهر

فروغ مهر تو
آغازگر زمان شد
آرامگر رود خروشان و پويان
آفريدگار پدرام شد
رودم و دريايم، مهتاب عشق ماه تو
من پدرام و آفريدگار، خداي زمان تو

ديوار آيات

به ساروج شب ديوار آيات
چون تيري به چشمهاشان اندر مي خلد،از كمان تاريكي
آنك به چوبدست بارو تا معبد،رهروانند
از كرنش تا بوي كالبد
آنسوترك
آذرگشسب خرد
به رقص شعله ي فروزانش بر ديوار ،ترانه خوان است:
هان اي ناگزيران
راستي را،آفتاب زيستن به خونابه ي نيازمان تر مي كند
تنها را بايد شست كه بيماران پاكيزگي را،دست آب مي كنند
آنگاه اي رستگاران
به آ تش،مهتر مهترين ناگزير را
تند يس را
بت معبد را بايد سوخت
به آذر گشسب خرد مي بايد سوختش